روزی روزگاری این بخش از مناجات شعبانیه را می‌خواندم اِلهی هَب لی کَمالَ الاِنقِطاعِ اِلیکَ وَ اَنِر اَبصارَ قُلوبِنا بِضِیآءِ نَظَرِها اِلَیک». هرکسی حقیقتا خوانده باشد می‌داند چه می‌گویم. زندگی به سمت سخت شدن پیش می‌رود و حلقه‌ها یکی از پس دیگری شروع به بریده شدن می‌کنند، تو گویی همان انقطاع حاصل میشود. تازه اینجاست که حقیقت دلداگی و سر درون بنده برای خودش آشکار می‌گردد.
اگرت این خواسته از سر بازی بوده باشد یا عبادتت بیش از عبودیتت باشد و ذکر زبانت بیش از ذکر قلبت، پا پس خواهی کشید!
پس هان ای برادر، بدان که اگر قدم زدن در گذرهای تقوا راحت بود، گذری بود آکنده از رونده.
درباره این سایت